Grzybobranie

Sędziowscy towarzysze! z hucznego śniadania 
Wyszli na uroczysty obrzęd grzybobrania (…)
Grzybów było w bród: chłopcy biorą krasnolice, 
Tyle w pieśniach litewskich sławione lisice, 
Co są godłem panieństwa, bo czerw ich nie zjada, 
I dziwna, żaden owad na nich nie usiada. 
Panienki za wysmukłym gonią borowikiem, 
Którego pieśń nazywa grzybów pułkownikiem. 
Wszyscy dybią na rydza; ten wzrostem skromniejszy 
I mniej sławny w piosenkach, za to najsmaczniejszy, 
Czy świeży, czy solony, czy jesiennej pory, 
Czy zimą. Ale Wojski zbierał muchomory”.

                                      Adam Mickiewicz „Pan Tadeusz”

I w naszym Domu, zgodnie ze szlacheckim obyczajem, grupa uczestników wraz z opiekunami  wyruszała wczesnym rankiem na grzybobranie. Uzbrojeni w wiadra i noże , pełni nadziei, że ostatnie obfite deszcze w końcu wybudziły uśpione pod drzewami  owocniki, udali się do lasu w poszukiwaniu podgrzybków i borowików. Wszyscy, którzy pozostali w Ośrodku, z zaciekawieniem wyglądali powrotu kolegów – w końcu od ich powodzenia zależało, czy nasze zimowe zapasy zostaną uzupełnione  o aromatyczne  grzyby. I udało się! W końcu na horyzoncie ujrzeliśmy naszych grzybiarzy uginających się pod ciężarem  wypełnionych po brzegi koszy. Wszyscy z podziwem spoglądaliśmy na ich zdobycze i ochoczo zabraliśmy się do oczyszczania , krojenia i suszenia grzybków.  A nasze myśli, mimo upalnego lata, zaczęły już odpływać w okolice wigilijnego stołu….

Tekst opracowała: M. Wiszyńska